Write Comment     |     E-Mail To a Friend     |     Facebook     |     Twitter     |     Print

28th August 2020

Amma steps into 99, today.  Vasantha to the people of her father’s family in Mangalore , she is Vasanthi to her folks at her mother’s in Uchil and at her Besant School.

P.T. and Guiding teacher at Besant, she is well known for her discipline and efficiency  and even now her old students keep visiting her, with all the memories of their Ata teacher, during their Besant School days.

When I  met Dr.Shivaram Karanth at Dr. Ninjoor’s, during his final visit to Bombay, and introduced myself as Vasanthi teacher’s daughter, he exclaimed, " Oh! Games teacher! Such a disciplined lady! Where do we find her kind now?!"

Having lost her father as a three months old, Amma was reared at her father’s, Seegeballe House, for six years. This mansion gave shelter to people of our village, too, who came seeking education . Our great grandfather Manjappa was the  Founder of our Uchil School, that he established with Sri Beecha Belchappada, to impart education to the poor people of our village. The School  celebrated its Centenary, last November, a memorable milestone in its history.

Amma’s paternal uncle, Judge  Rao Bahadur Ramappa had lost his wife and his little daughters were sent to Seegeballe House, to be nurtured by Aunt Devamma. These little girls, along with my mother were  taken to their Estates at Selam  and Amma used to narrate the merry time they had in the orchards there.

Ajja, who couldn’t sleep at night, would have tea prepared at night, with the fresh milk from the cows in the shed and he used to wake up the little ones, calling out, " Vasantha, Laxmi, Meena, get up! Come and have tea.!" And the little ones would have tea and go back to sleep, remembers Amma.

She fondly remembers her Koppal Chikkama too, who fed her so lovingly during her visits on holidays there.

After her initial six years, Amma was under the care of her Tulasi Vilas Doddappa and spent memorable days there. Excise Inspector Parameshwar , who was also known as Ganjam Inspector then, lived a pompous life  those days. The bungalow Tulasi Vilas was built under the supervision of my mother’s father, Krishnappa, those days.

The beautiful bungalow had out - houses for the servants and a stable for the horse. Ajja went on his rounds to collect Exercise, on horse carriage and two bodyguards with swords in their hands, ran along side.. My aunt Devaki, father’s sister, also niece to Tulasi Vilas Tulasamma, who accompanied her uncle on these tours revealed to us the pomp and show then.

Like Seegeballe House, Tulasi Vilas also gave shelter to boys from the village , who came seeking education These boys were housed in the upper floor, and near relatives like Amma and my elder Chikkapa, stayed below.

 Tulasi Vilas children, studying Medical, Engineering, Law and other Post Graduate streams, were said to be boys born with a silver spoon in their mouth. The daughter, Lakshmi won a Gold Medal in her English M.A. from Madras University  and Yashoda was a French teacher.

Amma remembers Ajja’s affection and discipline likewise. Lady of the house, was a devout Hindu, performing Tulasi Pooja without fail. The way she served equally to all the 25 plates, is often remembered by the inmates, there.

 Out in the yard was also placed mango leaf and salt in a plate, for the master of the house, to brush  his teeth and how his teeth remained healthy and strong till the end, remembers Amma.

A series of deaths of such illustrious children, soon  put an end to the glory of Tulasi Vilas. Devastated, Ajja in his last year’s turned religious and spent more and more time in the Church, finally getting converted to Christianity. But he did not succeed in taking his wife along in his faith and she remained a devout Hindu till the end.

From Tulasi Vilas, Amma moved to Madha Vilas, the a ode of her younger aunt, Ponnamma. Madhav Vilas too housed boys of the village seeking education.

One afternoon, Amma sat in the cowshed, reading ’Gone With The Wind’, and tears were flowing, reading the pages narrating Scarlet losing her mother. Our Champaka Vilas Ajji, who had come visiting then, asked Ajji Ponnamma, , why the poor girl was crying !

An year after, Amma too lost her mother, who was away at Chervattur, with her nephew, our  Anand uncle, then General Manager in the Agriculture Department there.. When the news came, Amma was crying Malpuries and that was the last time she indulged in preparing the same.

Though Amma wished to perdue College education, she could not, as her aunt advised her to take up Teachers Training , instead  .

After the training, when Amma applied for a teacher’s Post at Besant School, Ekambar Rao, the then School  Correspondent, asked her to take up Physical Instructress Training at YMCA, Madras .

Amma’s cousin Guddappa uncle, who had applied for a Post in the Customs,, also joined Amma, as she was going alone.  Joining there, uncle returned, when he got Posted in Customs and Amma continued with her training.

We have heard from  Amma, about her Principal, the English Lady, Mrs. Buck, there, whenever we came across the old photographs.Mrs. Buck had taken Amma to a Dentist on her own, to extract a canine that was protruding in her jaw. She also wished to separate Amma’s two toes that were joint by birth, through surgery. But Amma’s Doddappa, the  Judge ajja ruled against it, saying that it was not important

We as kids never questioned Amma about this special toe, but her grandchildren were inquisitive and Amma used to reply smilingly that she had stuck them with him, when she was little.

Returning with all the efficiency and discipline of YMCA, Amma joined Besant School as a P.T. and Guiding teacher. The school won many laurels and Championship Shields  in Dassera Sports and other events and many a President Guides emerged under her training, bringing name and fame to the school.

Tulasi Vilas Amma’s nephew, from Uchil, with his stature, simple steadfast ways, with clean white dress, matching his fair complexion , had appealed to Amma and it this liking was mutual but it took Amma away from her paternal house in Mangalore.

Amma’s maternal uncles from Talebadi, Uchil, conducted the wedding in their Talebadi House, on 30th August, 1946. It was Ganesh Chouthi and there were no trains plying, due to some reason, but still the students and teachers came walking all the way to attend the wedding.

Amma and Papa often told us about the first Independence day midnight in Bombay and it was a pleasure listening to the same.

As the pollution from the Bombay Mills harmed Papa’s health, they returned to Mangalore and Amma was called again to teach at Besant and Papa joined Vartak Vilas in Bunder.

Whole day Amma would be standing in the ground, attending games periods and later in the evening, After Class games and then the Guides class. She would reach home after six thirty and once she was home, she was a hard working machine at home too.

Equipments like gas stove, mixer, water tap and washing machines were unseen then. Amma burnt firewood, drew water from the well, ground in grinding stone and washed boards of clothes on Sundays from morning till evening. Amma and Papa, holding the dried clothes on four edges, pulling at them, and folding them so nearly, made them look like we’ll ironed clothes. Amma’s copper and bronze vessels and plates and tumblers, washed with tamarind and ash, shone like gold and everything was in order.

While grinding Amma used to read stories of Cinderella and Sindabad the Sailor, and other stories to us.

Papa, after the day’s duty at Vartak Vilas, used to catch the evening train and go to Uchil, to look into the School affairs as the School  Correspondent. Returning late in the night by the eleven O’clock train, they both would have their dinner, but Papa could never sleep as he was highly asthmatic. Amma tended to him, preparing coffee at night, patting his heaving chest and back, giving medicine and often I felt that she was his Savithri, bringing him back from Yama’s clutches.

This severe Asthama, a fatal accident at the age of 75 and finally the blood cancer, took our dear Papa away after four years of ailement.  Till his last breath, he kept singing his favourite patriotic songs and never once complained of  ill -health.  

It is twenty years on, and Amma is still taking care of his house for him, with all the zeal of life.

We are deprived of the chance to be with her, this day, due to the present circumstances. Just hope for a better tomorrow to be with her, celebrating her Hundredth Birthday .

ಶಿಸ್ತು ದಕ್ಷತೆಗೆ ಹೆಸರಾದ ಈಗಲೂ ಸಹ ಶಿಕ್ಷಕ-ವಿದ್ಯಾಥಿರ್üಗಳು ಕಾಣಬರುವ
ಶತಾಯುಷ್ಯದತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನಿಡುವ ಆಟ ಟೀಚರ್ ವಸಂತಿ ಎನ್.ಉಚ್ಚಿಲ್

ಮುಂಬಯಿ (ಆರ್‍ಬಿಐ), ಆ.28: ಮಂಗಳೂರುನ ಬೆಸೆಂಟ್ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಸ್ತು, ದಕ್ಷತೆಗೆ ಹೆಸರಾದ, ಈಗಲೂ ಸಹ ಶಿಕ್ಷಕಿಯರು, ವಿದ್ಯಾಥಿರ್üನಿಯರು ಸ್ಮರಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಣ ಬರುವ ಆಟ ಟೀಚರ್... ಪಿಟಿ ಹಾಗೂ ಗೈಡಿಂಗ್ ಟೀಚರ್ ಇಂದು ತನ್ನ ಜೀವನದ 99ಕ್ಕೆ ಕಾಲಿರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ತಂದೆಯ ಕುಟುಂಬಸ್ಥÀರಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ವಸಂತಾ.  ತಾಯಿಯ ಕುಟುಂಬ ಹಾಗೂ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ವಸಂತಿ... ಸಹಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾಥಿರ್üಗಳ ಮುದ್ದಿನ ಆಟ ಟೀಚರ್ ವಸಂತಿ ನಾರಾಯಣ್ ಉಚ್ಚಿಲ್... ಡಾ| ಶಿವರಾಮ ಕಾರಂತರ ಮುಂಬಯಿಯ ಕೊನೆ ಭೇಟಿಯಲ್ಲಿ, ಡಾ| ನಿಂಜೂರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಕಾಣ ಹೋಗಿ, ನಾನು (ಶ್ಯಾಮಲಾ ಮಾಧವ್) ಬೆಸೆಂಟ್ ಶಾಲೆಯ ವಸಂತಿ ಟೀಚರ್ ಮಗಳೆಂದು ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಂಡಾಗ, `ಓ ! ಆಟ ಟೀಚರ್!  ಸಚ್  ಅ  ಡಿಸಿಪ್ಲಿನ್ಡ್  ಲೇಡಿ! ಈಗ ಅಂಥವರು ಎಲ್ಲಿ?’ ಎಂದು ಉದ್ಗರಿಸಿದ್ದರು!

ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಪ್ರಾಯದಲ್ಲೇ ತಂದೆಯನ್ನು ಕಳಕೊಂಡ ನಮ್ಮಮ್ಮ, ತಂದೆಯ ಮನೆಯಾದ ಮಂಗಳೂರ ಸೀಗೆ ಬಲ್ಲೆ ಹೌಸ್ ನಲ್ಲೇ ಶೈಶವ ಹಾಗೂ ಬಾಲ್ಯದ ಆರು ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಕಳೆದರು. ಸೀಗೆ ಬಲ್ಲೆ ಹೌಸ್, ನಮ್ಮೂರಿಗೆ, ಊರಜನರಿಗೆ ವಿದ್ಯೆಯ ಬೆಳಕನ್ನಿತ್ತ  ನಮ್ಮ ಮುತ್ತಜ್ಜ ಮಂಜಪ್ಪ ಅವರ ಮನೆ. ಸೇಲಂನಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಾಗಿದ್ದ ತನ್ನ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ  ರಾವ್ ಬಹದ್ದೂರ್ ರಾಮಪ್ಪ ಅವರಿಗೆ ಪತ್ನಿ ವಿಯೋಗವಾಗಿ ಅವರ ಎಳೆಯ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳೂ ಇಲ್ಲಿ ಸೀಗೆ ಬಲ್ಲೆ ಹೌಸ್ ನಲ್ಲಿ ಸೋದರತ್ತೆ ದೇವಮ್ಮನ  ಆಶ್ರಯಲ್ಲಿದ್ದರು. ರಜಾದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಸೋದರಿಯರೊಡನೆ ಒಂದಾಗಿ ಸೇಲಂ, ಏರ್ಕಾಡ್‍ಗಳ ಎಸ್ಟೇಟ್‍ಗೆ  ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು, ಅಲ್ಲಿನ ಹಣ್ಣುಗಳ ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸುತ್ತಾಟವನ್ನೂ  ಅಮ್ಮನ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ್ದೇವೆ. ರಾತ್ರೆ ನಿದ್ರೆ ಬಾರದ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನಿಗೆ ಮನೆಯ ಹಸುವಿನ ತಾಜಾ ಹಾಲಿನ ಚಾ ಸಿದ್ಧವಾದಾಗ `ವಸಂತಾ, ಲಕ್ಷ್ಮೀ, ಮೀನಾ, ಏಳಿ, ಬನ್ನಿ, ಚಾ ಕುಡಿದು ಮಲಗಿ’ ಎಂದು ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ಎಬ್ಬಿಸುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಅಮ್ಮ ಸ್ಮರಿಸುತ್ತಾರೆ. ತನ್ನ ಕೊಪ್ಪಳ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಬಳಿಗೆ ರಜಾದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನೂ, ಅವರ ಪ್ರೀತಿ, ವಾತ್ಸಲ್ಯವನ್ನೂ ಅಮ್ಮ ನೆನೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಅಮ್ಮನ ಮುಂದಿನ ಆರು ವರ್ಷಗಳು ಮಂಗಳೂರ ಇನ್ನೋರ್ವ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ಪರಮೇಶ್ವರರ  ಮನೆ, ತುಳಸೀ ವಿಲಾಸದಲ್ಲಿ. ಎಕ್ಸೈಸ್ ಇನ್ಸ್ಪೆಕ್ಟರ್ ಆಗಿದ್ದ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಈ ವಿಶಾಲ ಬಂಗಲೆಯನ್ನು ನಿಂತು  ಕಟ್ಟಿಸಿದವರು, ಅಮ್ಮನ ತಂದೆಯೇ.  ಆಗ ಗಂಜಾಂನಲ್ಲಿ ಇನ್ಸ್‍ಪ್ಪೆಕ್ಟರ್ ಆಗಿದ್ದ  ಈ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಬಂಗಲೆ ತುಳಸೀ ವಿಲಾಸದಲ್ಲೂ ಸೀಗೆ ಬಲ್ಲೆ ಹೌಸ್ ನಂತೇ ಊರಿನಿಂದ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕಾಗಿ ಬಂದು ಮನೆ ತುಂಬಿದ ವಿದ್ಯಾಥಿರ್üಗಳು. ಒಟ್ಟು ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಜನರಿದ್ದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಊಟದ ಬಟ್ಟಲುಗಳಿಗೂ  ತಾನು ಅಮ್ಮನೆಂದೇ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ದೊಡ್ಡಮ್ಮ, ಹೇಗೆ ಒಂದೇ ಪ್ರಕಾರ ಬಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂದು ಅಮ್ಮ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ತುಳಸೀ ಪೂಜೆಯ ನಿಷ್ಠೆಯನ್ನೂ ಅಮ್ಮ ಸ್ಮರಿಸುತ್ತಾರೆ. ತುಳಸೀ ಕಟ್ಟೆಯ ಬಳಿ ತಿಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ನಿಗಾಗಿ ಮಾವಿನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಉಪ್ಪಿನ ಹರಳುಗಳು. ಅದರಿಂದ ಉಜ್ಜಿದ ಅಜ್ಜನ ಹಲ್ಲುಗಳು ಕೊನೆವರೆಗೂ ಕ್ಷೀಣಿಸದೆ ಸಧೃಢವಾಗಿದ್ದುದನ್ನೂ ಅಮ್ಮ ನೆನೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಮೆಟ್ರಿಕ್ ಬಳಿಕ ಕಾಲೇಜ್ ಸೇರುವ ಹಂಬಲವಿದ್ದರೂ, ಅದು ಫಲಿಸದೆ, ಸೋದರತ್ತೆಯ ಆದೇಶದಂತೆ ಟೀಚರ್ಸ್ ಟ್ರೇನಿಂಗ್ ಮಾಡಿದರು, ಅಮ್ಮ. ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗುವ ಅವಕಾಶಕ್ಕಾಗಿ ಬೆಸೆಂಟ್ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದಾಗ, ಕರೆಸ್ಪಾಂಡೆಂಟ್ ಏಕಾಂಬರರಾಯರು, ಮದರಾಸಿನ ವೈಎಂಸಿಎ ಇಲ್ಲಿ  ಪಿ.ಟಿ ಟ್ರೇನಿಂಗ್ ಮಾಡಿ ಬರುವಂತೆ ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಅಂತೆಯೇ  ಅಲ್ಲಿ ಪಿ.ಟಿ ಹಾಗೂ ಗೈಡಿಂಗ್ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ಅಮ್ಮನಿಂದ  ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲ್ ಆಂಗ್ಲ ಮಹಿಳೆ ಮಿಸ್ ಸ್ ಬುಕ್ ಬಗ್ಗೆ ನಾವು ಸಾಕಷ್ಟು ಕೇಳಿದ್ದೇವೆ.  ಅಮ್ಮನ ಬಾಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೋರೆ ಹಲ್ಲೊಂದನ್ನು ತಾನೇ ಡೆಂಟಿಸ್ಟ್ ಬಳಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದು ತೆಗೆಸಿದ ಮಿಸ್‍ಸ್ ಬಕ್, ಅಮ್ಮನ ಪಾದದಲ್ಲಿ ಜನ್ಮತಃ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಉಂಗುರ ಬೆರಳು ಮತ್ತು ನಡುಬೆರಳನ್ನು ಶಸ್ತ್ರಕ್ರಿಯೆಯಿಂದ ಬೇರ್ಪಡಿಸ ಹೊರಟಿದ್ದರು. ವೈಎಂಸಿಎ ಯ ಎಲ್ಲ ಶಿಸ್ತು, ಪರಿಣತಿಯೊಂದಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದ ಅಮ್ಮ, ಬೆಸೆಂಟ್ ಶಾಲೆಯನ್ನು ಕ್ರೀಡೆ ಹಾಗೂ ಗೈಡಿಂಗ್ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಮುನ್ನಡೆಸಿದ್ದು, ದಸರಾ ಸ್ಪೋರ್ಟ್ಸ್, ಇಂಟರ್‍ಸ್ಕೂಲ್ ಟೂರ್ನಮೆಂಟ್‍ಗಳಲ್ಲಿ ಶೀಲ್ಡ್‍ಗಳೂ, ಪ್ರೆಸಿಡೆಂಟ್‍ಗೈಡ್ ಬ್ಯಾಜ್‍ಗಳೂ ಶಾಲಾ ತಂಡ ಹಾಗೂ ವಿದ್ಯಾಥಿರ್üಗಳನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿದುವು.

ಬೆಳ್ಳನೆ ನೀಳ ಕಾಯದ, ನೆಟ್ಟನೆ ನಿಲುವಿನ, ಗಂಭೀರ ನಡೆಯ, ಶುಭ್ರಶ್ವೇತವಸನರಾದ ನಮ್ಮ ತಂದೆ, ಅಮ್ಮನ ತುಳಸೀ ವಿಲಾಸದಮ್ಮನ  ಅಣ್ಣನ ಮಗ.. ಪರಸ್ಪರ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡ ಅವರ ವಿವಾಹವನ್ನು ನಡೆಸಿಕೊಟ್ಟವರು, ಅಮ್ಮನ  ಉಚ್ಚಿಲದ ತಲೆಬಾಡಿ ಮಾವಂದಿರು. 1946 ಆಗಸ್ಟ್ ಮೂವತ್ತರ  ಆ ಚೌತಿಯ ಹಬ್ಬದಂದು ರೈಲು ಸಂಚಾರ ಅದೇಕೋ ಇರದಿದ್ದರೂ, ಶಾಲೆಯ ಸಹಶಿಕ್ಷಕರೂ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳೂ ನಡೆದುಕೊಂಡೇ  ಬಂದು ಮದುವೆ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಹಾಜರಿದ್ದರು.

ಶಿಸ್ತು, ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೆಸರಾದ ಟೀಚರ್ ನಮ್ಮಮ್ಮ, ಬೆಸೆಂಟ್ ಶಾಲೆಯ ಸೋಪಾನಗಳುದ್ದಕ್ಕೂ, , ಶಾಲಾ ಆವರಣದೊಳಗಿನ  ನಮ್ಮ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲೂ ನೆಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಿದ ಹೂತೋಟದ ಸೊಬಗು ಅತಿಶಯ! ದಿನವಿಡೀ ಗೇಮ್ಸ್  ಪೀರಿಯಡ್‍ಗಳು ಕೊನೆಗೆ ಸಂಜೆ  ಆಫ್ಟರ್ ಕ್ಲಾಸ್ ಗೇಮ್ಸ್, ನಂತರ ಗೈಡಿಂಗ್.. ಹೀಗಾಗಿ ಅಮ್ಮ ಮನೆ ಹೊಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಸಂಜೆ ಆರೂವರೆಯ ಬಳಿಕ..ಮತ್ತೆ ತಡರಾತ್ರಿಯ ವರೆಗೆ ಅಮ್ಮ ಮನೆಗೆಲಸದ ದುಡಿವ ಯಂತ್ರ. ವರ್ತಕ ವಿಲಾಸದ ದಿನದ ದುಡಿಮೆಯ ಕೊನೆಗೆ ಸಂಜೆ ಐದೂವರೆಯ ರೈಲಲ್ಲಿ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿ ಶಾಲಾ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದರ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ತಂದೆಯವರು, ಶಾಲಾ ಕರೆಸ್ಪಾಂಡೆಂಟರಾಗಿ  ತನುಮನದಿಂದ ದುಡಿದವರು. ಅವರು ಹಿಂದಿರುಗಿದ ಬಳಿಕವೇ ಅಮ್ಮನ ಊಟ. ತೀವ್ರ ಅಸ್ತಮಾ ರೋಗಿಯಾಗಿದ್ದ ತಂದೆಯವರು ರಾತ್ರಿ ನಿದ್ರಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ ಸಾಧ್ಯವಿತ್ತು. ಉಬ್ಬಸ ಉಲ್ಬಣಿಸಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಔಷಧಿ, ಸರಿರಾತ್ರಿ ಯಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಮಾಡಿ ಕುಡಿಸಿ, ಬೆನ್ನು ನೀವಿ  ಗಾಳಿ ಹಾಕಿ ಆರೈಕೆ ಮಾಡುವ ಅಮ್ಮ!

ಹೆಡ್ ಮಿಸ್ಟ್ರೆಸ್ ಹಾಗೂ ಗೆಳತಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ರಾಧಾ ಎಲ್.ರಾವ್ ಹಾಗೂ ಅಮ್ಮನ ಗೆಳತಿಯಾದ  ಟೀಚರ್ ಭಾಮಾಂಟಿಯಿಂದ ತೊಡಗಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಶಿಕ್ಷಕರು; ಅಮ್ಮನ ಮಂಗಳೂರು ಬಂಧುಗಳು; ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ  ಶಾರದತ್ತೆ; ಶಾಲಾ ಸಂಬಂಧ ತಂದೆಯವರನ್ನು ಸಿಗಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಊರ ಹಿರಿ ಕಿರಿಯರು, ಬೆಸೆಂಟ್ ಶಾಲೆಯ ಸ್ಕೂಲ್ ಡೇ, ವಸಂತೋತ್ಸವ ದ ತಯಾರಿಯ  ಬಿಡುವಿರದ ಕೆಲಸಗಳು, ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಅಮ್ಮನ ಕೆಲಸ ನಡೆದೇ ಇರುತ್ತಿತ್ತು.

ಕಾಡಿದ ತೀವ್ರ ಅಸ್ತಮಾ, ಎಪ್ಪತ್ತೈದರ ಹರೆಯದಲ್ಲೆರಗಿದ ಭೀಕರ ಅಪಘಾತ , ಮತ್ತೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡ ಬ್ಲಡ್ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್, ಕೊನೆಗೂ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರನ್ನು ನಮ್ಮಿಂದಗಲಿಸಿತು. ಸದಾ ದೇಶಭಕ್ತಿಯ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾ, ಸದಾ ಚೆನ್ನಿರುವೆನೆಂದೇ ಹೇಳುತ್ತಾ ಧೀಮಂತರಾಗಿ ಬಾಳಿದ ಅವರನ್ನು ಕಳಕೊಂಡು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳೇ ಸಂದಿವೆ. ಅವರು ಕಟ್ಟಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಮನೆಗಾಗಿ ಅದೇ ಶಿಸ್ತು, ಜೀವನ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಬಾಳಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ನಮ್ಮಮ್ಮ.  ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಮಾತಿರದ, ಶಿಸ್ತಿನ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ನಾವು ಹಿರಿಯರಿಂದ ಕೇಳಿ ಅರಿತಿರಬೇಕಾದ ಮಹತ್ವಪೂರ್ಣ ಪೂರ್ವೇತಿಹಾಸವನ್ನು ಕೇಳಿ ನಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಖೇದ ನಮ್ಮದು. ಮಾತು, ಉಚ್ಚಾರ, ನೆನಪು ಎಲ್ಲವೂ ಈಗಲೂ ಸ್ಫುಟವಾಗಿರುವ ಅಮ್ಮ, ಈಗ ಕೇಳಿದರೆ, " ಯಾಕೆ ಅದೆಲ್ಲ? ಅದನ್ನೂ ಬರೆಯಲಿದೆಯೇನು?" ಅನ್ನುವವರು. ನಮಗೋ, ಗತ ಇತಿಹಾಸ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಅದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಅರಿವ ದಾರಿ ಸದಾ ತೆರೆದಿರಲಿ, ಎಂದಾಶಿಸುತ್ತಾ,  ಇಂದು ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಇರಲಾಗದ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ, ಬೇಗನೇ ಹಿಂದಿನಂತಾಗುವಂತೆ  ಶುಭದಿನಗಳು ಮರಳಲೆಂದೇ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ.